W dniu 14 lipca 2014 roku po wielu latach wypełnionych moją pasją, czyli końmi i jeździectwem postanowiłam założyć Klub Jeździecki Tiara ….
Tacyt urodził się około 55 r. Miejsce urodzenia jest niepewne; rozważa się Rzym oraz Galię Narbońską. Nieznane jest również jego pochodzenie; niewiadomo nawet, czy jego przydomek brzmiał Publius, czy Gaius. Imię Cornelius było dość częste, ale szybki awans społeczny Tacyta może wskazywać na wysokie pochodzenie. Był zięciem Juliusza Agrykoli, co świadczyło o szacunku, jakim się cieszył, a także mogło przyspieszyć jego karierę polityczną, którą rozpoczął jako kwestor w czasach Wespazjana. Za Tytusa, ok. 80-81, został mianowany trybunem lub edylem, zaś za Dominicjana, w 88 r., był pretorem oraz członkiem tradycyjnego kolegium kapłańskiego, do którego wstęp mieli praktycznie wyłącznie dobrze urodzeni.
Tacyt następnie opuścił Rzym na kilka lat, kiedy to najprawdopodobniej miał okazję poznać Germanię i jej plemiona. Powrócił w 93 r., roku, w którym zmarł jego teść. Lata 93-96, ostatnie trzy lata panowania Dominicjana, znane są jako „rządy terroru”. W ostatnim fragmencie „Żywota Agrykoli” Tacyt pisze, że w tym czasie był naocznym świadkiem usankcjonowanych zabójstw wielu dostojnych obywateli Rzymu, i że, jako senator, sam niemal czuł się współwinny. Obowiązki publiczne odciągały go także od pracy historyka, świadomie zrezygnował więc z funkcji mówcy.
Z nastaniem cesarza Nerwy życie Tacyta nabrało jaśniejszych barw. W 97 r. został mianowany konsulem zastępczym, consul suffectus. Dopiero wówczas Tacyt zaczął publikować swoje prace. Pierwszą z nich był wydany anonimowo „Dialogus de oratoribus” – „Dialog o mówcach”, analizujący przyczyny upadku elokwencji w czasach cesarstwa. Ma formę rozmowy pomiędzy osobistościami rzymskimi, którą Tacyt ponoć zasłyszał jako młody człowiek. Tacyt dowodził, że zanik sztuki wysławiania się jest rezultatem polityki: przy braku wolności słowa zawód mówcy traci sens. Styl „Dialogu” jest bardziej zbliżony do stylu Cycerona, niż jakiekolwiek późniejsze dzieło Tacyta, dlatego też jego autorstwo jest przedmiotem dyskusji.